چکیده

بهره‏گیرى از زیبائیهاى جهان آفرینش به منزله مظاهر جمال و کمال الهى و پرورش و تقویت حس فطرى زیبایى‏شناسى و زیبادوستى، از نیازهاى آدمى است. غنا و موسیقى نیز از مظاهر زیبایى به شمار مى‏آید. غنا در لغت به معناى خوانندگى و موسیقى به معناى نوازندگى است. عده‏اى پیدایش غنا و موسیقى را همزمان با پیدایش انسان دانسته و بهره‏مندى انسانهاى وحشى و بى‏تمدن همچون بومیان آفریقا و استرالیا را از سرود و ساز، گواه بر این مدعا مى‏گیرند.(1)
در مفهوم لغوى و فقهى و عرفى غنا، اختلاف نظر وجود دارد. غنا در معناى لغوى، از غناى حرام [= مورد نظر شارع [عام‏تر است و شامل تمامى اصوات خوش مى‏شود؛ به همین جهت، در برخى از احادیث به تَغَنّى در قرآن، امر شده است.(2) نوشتار حاضر ضمن اشاره به دیدگاه‏هاى فقهى درباره غنا و موسیقى، به نقد و بررسى دیدگاه «حرمت مطلق غنا و موسیقى» پرداخته است.

کلید واژه‏ها:غنا، موسیقى، تَغَنّى، حقیقت عرفى، عرف، قول زور، صوت مطرب، لهو الحدیث، زور، لغو، غناگران.

اصل مقاله:‏ http://www.farsnews.net/newstext.php?nn=8408080086